سیستم اعلان حریق دستگاهی بسیار پر کاربرد برای ساختمان‌ها و شرکت‌ها و کارخانه‌ها می‌باشد که از طریق آن ایمنی و اطمینان خاطر ما را در محیط کار افزایش می‌دهد و می‌تواند از بروز حوادث ناگوار جلوگیری کند. شاید در ابتدا به هزینه اندکی که این دستگاه‌های حریق دارد فکر کنیم و از خرید آن منصرف شویم ولی با اندکی تامل بیشتر خواهیم فهمید که این سیستم به چه میزان می‌تواند برای ما مفید باشد.
دستگاه اعلام حریق به مجموعه‌ای از تجهیزات آتش نشانی که هماهنگ با هم برای خبر دادن و آشکارسازی وقوع حریق در محیط سازمان یا هر مکان دیگر عمل می‌کنند، اطلاق می‌شود.
از تاریخچه ثبت شده، انسان‌ها دریافتند که واکنش سریع به حریق در کنترل آن مهم است. در چند قرن اخیر، زمانی که کسی متوجه آتش سوزی می‌شد، نگهبانان شیفت شب با استفاده از زنگ دستی به گروه‌ها یا ادارات آتش نشانی اعلام خطر می‌کردند؛ یا خدمتکاران کلیسا زنگ‌های کلیسا را به صدا در می‌آوردند؛ یا به وسیله سوت بخار کارخانه، به آتش نشانی خبر داده می‌شد. متأسفانه این سیستم‌ها خیلی دقیق نبودند و اغلب اداره آتش نشانی را به محل اشتباه راهنمایی می‌کردند. اما با ظهور تلگراف که توسط ساموئل اف. بی. مورس اختراع شد، سیستم گزارش حریق به مأموران آتش نشانی دقیق‌تر و سریع‌تر شد.
در سال 1847، نیویورک اولین شهر ایالات متحده بود که ساخت سیستم اعلام حریق مورد نیاز را با ایجاد خط تلگراف، با نصب تیر در زمین برای ارتباط اعلام حریق از شهرداری به ایستگاه‌های آتش نشانی مختلف و با ساخت زنگ‌های ناقوسی مختلف با استفاده از اختراع مذکور آغاز نمود. مهندس ارشد این شهر کورنلیوس اندرسون، وعده ساخت سیستم اعلام حریق پیشنهادی را در گزارش سالانه 1847 به طور خلاصه شرح داد. این سیستم تقریبا برای جلوگیری از وقوع تمامی اعلام‌های حریق اشتباه بود، و همزمان اعلام مربوط به حریق را در تمامی بخش‌های شهر با اطمینان و سرعت ارسال می‌کرد؛ که این می‌توانست وسیله‌ای برای صرفه جویی سالانه در شهر تا مبلغی تقریباً برابر با هزینه نصب، تعمیر و نگهداری آن باشد. در تاریخ 30 آوریل سال 1852، ظرف 24 ساعت که این سیستم‌ها در دسترس قرار داده شدند، یک آلارم هشدار برای حریق از خیابان کازوی منتقل شد.
سیستم اعلام حریق دستی سیستمی می‌باشد که شامل کاشف خودکار نیست و هشدار فقط از طریق دست توسط انسان شروع می‌شود. در واقع سیستم اعلام حریق دستی بدون اپراتور کارایی نخواهد داشت. همه ساختمان‌هایی که سیستم اعلام حریق خودکار دارند حتما باید سیستم اعلام حریق دستی هم دارا باشند.
سیستم اعلان حریق اتومات سیستمی می‌باشد که دارای یک سری حسگر است که به یک یا چند محصول حریق حساس می‌باشند و در صورت حس کردن آن‌ها به طور خودکار فعال می‌شوند. سیستم اعلام حریق خودکار شامل دو سیستم موضعی و مرکزی نیز هستند.
یک سیستم اعلام حریق متعارف یک هشدار وقوع آتش است که منطقه آشکارساز فعال یا نقطه تماس دستی را توسط یک LED پیدا می‌کند. این متفاوت از یک پیام متنی می‌باشد که در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر در یک صفحه نمایش LCD بوجود می‌آیند. در واقع در سیستم اعلام حریق متعارف یا کانونشنال منطقه حدودی حریق معلوم می‌شود.
یک سیستم اعلان حریق آدرس پذیر از مجموعه‌ای از آشکارسازهای آتش و دستگاه‌هایی تولید شده‌اند که به یک صفحه کنترل مرکزی وصل می‌شوند. بوسیله سیستم‌های آدرس پذیر، هر دستگاه دارای یک آدرس یا مکان است، که این امکان را می‌دهد تا آشکارساز دقیق مکان حریق ایجاد شده را به سرعت معلوم نماید. به عبارتی دیگر در دستگاه‌های اعلام حریق آدرس پذیر به شکل دقیق قسمتی که دچار حادثه شده است را مشخص می‌کند. به نوعی از سیستم اعلام حریق آدرس پذیر سیستم اعلام حریق هوشمند نیز اطلاق می‌شود.
در سیستم‌های اعلان حریق بی‌سیم هیچ گونه سیم کشی بین پانل کنترل آتش و سایر دستگاه‌ها مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. اکثر سیستم اعلام حریقی که امروزه استفاده می‌شوند بی سیم می‌باشند. از پیشرفته‌ترین فن‌آوری هوشمند استفاده می‌کنند و می‌توانند در یک خانه هوشمند با کاربردهای مختلف نرم افزاری ترکیب شوند. در دستگاه‌های اعلام حریق بی‌سیم، سیگنال از ردیاب‌ها به صفحه کنترل با فرکانس رادیویی ارسال می‌شود. سیستم اعلام حریق بی‌سیم در اماکنی که امکان سیم کشی و یا تغییر و دسترسی به تمام نقاط آن وجود ندارد مورد استفاده قرار می‌گیرند.
واحد کنترل اعلام حریق، مرکز فرماندهی سیستم اعلام حریق و یا قلب سیستم محسوب می‌شود و بر اطلاعات ورودی و خروجی و یک پارچگی سیستم نظارت دارد و آن‌ها را کنترل می‌کند.
منبع تغذیه اصلی که با جریان متناوب برق شهری شروع به کار می‌کند معمولا 120 تا 240 ولتی است.
برای تامین برق مورد نیاز شامل باتری یا انواع منبع تغذیه اضطراری مثل ژنراتور می‌باشد. در مواقعی که منبع تغذیه اصلی دچار مشکل شود منبع تغذیه ثانویه وارد مدار می‌شود. باتری‌های کنترل پنل معمولا 2 عدد هستند که یا درون کنترل پنل اصلی سیستم اعلام حریق و یا بیرون از آن، در جعبه باتری قرار می‌گیرند.
دستگاه‌های آغاز کننده سیستم اعلام حریقورودی های واحد کنترل محسوب می‌شوند. هر دو حالت اتوماتیک و یا دستی آن‌ها در بازار موجود است. به طور مثال دستگاه های آغاز کننده سیستم اعلام حریق شامل شستی اعلام حریق، دتکتور دودی اعلام حریق، دتکتور حرارتی، دتکتور گازی، دتکتور شعله و دتکتور ترکیبی می‌شوند. که هر کدام از آن‌ها نیز به انواع مختلف تقسیم بندی می‌شوند.
این دستگاه‌ها از انرژی منبع انرژی استفاده می‌کنند تا خبر حریق (اعلام حریق) را به افراد و ساکنین بدهند. دستگاه‌های اعلام حریق شامل لامپ چشمک زن، ریموت اندیکاتور (چراغ نور)، آژیرهای الکترومکانیکی و الکتریکی، زنگ و بلندگو یا ترکیبی از آن‌ها نیز می‌باشد.
با تاثیر گذاری بر روی گزینه هایی مثل جریان هوا، نور، کنترل فرآیند موجب می‌شود سیستم اعلام حریق قسمت‌هایی از محیط را کنترل کند. مثل باز و بسته کردن درب‌های اضطراری و غیره.
پنل یا دستگاه تکرار کننده سیستم اعلام حریق کلیه عملیاتی که در سیستم اعلام حریق ایجاد می‌شود و روی دستگاه کنترل اصلی نمایش داده می‌شود را تکرار و محل آتش سوزی و یا خطوط معیوب را به طور دقیق مشخص می‌کند و امکان کنترل و بازرسی کل سیستم را فراهم می‌آورد. این دستگاه جهت مانیتورینگ و نمایش وضعیت پنل اصلی اعلام حریق در مکانی دیگر است که نشان دهنده وضعیت عادی، خطا ها و حریق‌های سیستم است. این دستگاه فقط کاربرد نظارتی دارد.
هزینه خرید پنل‌های سیستم اعلام حریق متعارف بسیار کمتر است اما نصب آن‌ها گران‌تر است. این بدان دلیل است که هر دستگاهی که در حال اتصال است به سیم مخصوص خود نیاز دارد. اما در سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر، یک حلقه سیم چندین دستگاه را به هم متصل می‌کند. این بدان معنی است که سیستم‌های اعلام حریق متعارف در مرحله نصب به سیم بیشتر و ساعت کار بیشتری نیاز دارند که این موضوع باعث افزایش هزینه می‌شود. علاوه بر این سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر دارای مجموعه‌ای از امکانات دیگر هستند که می‌توانند به صرفه جویی در هزینه کمک کنند. به عنوان مثال، پنل‌های آدرس پذیر جریان هوا را از طریق ردیاب‌های دود کنترل می‌کنند تا از وقوع هشدار‌های دروغین جلوگیری کنند، که این امر می‌تواند برای یک کسب و کار هزینه‌بر باشد.
پانل هشدار سیستم اعلام حریق آدرس پذیر قابل اطمینان‌تر هستند. این به این دلیل است که سیم در هر دو انتها به صفحه کنترل پنل متصل می‌شود اگر یک انتهای حلقه قطع شود، سیگنال‌ها هنوز می‌توانند از طریق انتهای دیگر حلقه به صفحه کنترل ارسال شوند. از ماژول‌های جداسازی حلقه برای جداسازی دستگاه‌های روی حلقه نیز استفاده می‌شود این بدان معنی است که اگر یک دستگاه قطع شود، مدار را غیرفعال نمی‌کند. اما در یک سیستم اعلام حریق متعارف اگر یک سیم قطع شده باشد، دستگاه قطع می‌شود.
اگر با کارکرد متناسب هر یک از سیستم های اعلان حریق برای منزل یا شرکت و کارخانه خود سوالی دارید و یا آنکه نمیدانید کدام یک را انتخاب نمایید میتوانید از متخصصان مجموعه ما یاری بگیرید.
